13 september 2010

etappe 6: Grand Teton NP

Dag 10 (11 september 2010)


Jeezes wat was het vroeg! De wekker ging om 5:15, en 34 minuten later was ons gerief reeds weggeborgen en ons tentje proper opgeruimd: een record. Iets na zes waren we al vertrokken van de camping, terwijl de nacht nog haar laatste adem uitblies. In de opkomende schemer naar het noorden gereden, rond 8:00 ontbeten bij een tankstation in het eerste zonnetje, waarna Paul het ondanks zijn gekwetste voet van Sebastiaan (Bas) overnam. Gepauseerd in een baanwinkel bij Salt Lake City en vervolgens verder gereden tot een uur of 13:00, waarna we een lunch namen in een soortement wegrestaurant-slash-baanwinkel (waar ik trouwens mijn hoed heb gekocht!).
De namiddag werd ingenomen met rijden rijden rijden; de mijlen werden gewoonweg verslonden. Onderweg struikelden we nog bijna over een monsterfietsfile (Daniel zat in de andere auto, maar ik kon hem zó horen watertanden).

kaart van Grand Teton NP



Pas 's avonds bereikten we Teton Village, een ski-oord temidden Grand Teton NP. Een heel mooi skidorp trouwens! We logeerden er in de hostel, de goedkoopste verblijfsplek van het hele dorp (maar nog steeds veel duurder dan de campings van de afgelopen dagen): een groot complex van kamers, met in de kelder verschillende amusementsruimtes: een poolkamer, een pingpongruimte, een zaal met schaaktafels, twee televisies (een met VHS-casettes, een andere met kabel), massa's gezelschapsspelletjes,... Daar nuttigden we ons avondmaal (boterhammen wegens 's middags reeds warm gegeten), en na een paar pool-spelletjes kropen we in onze warme bed.

Palissades Reservoir, een stuwmeer met blijkbaar nogal variabele waterstand

enkele van de fietskrankzinnigen

uitzichtje langs de baan. de E40 ziet er wel al eens minder fraai uit, niet?



Dag 11 (12 september 2010)


Wat een dag! Vandaag vroeg uit de veren en ontbeten zodra de zaal beneden open was (onze eigen broodjes, er is alleen een koffiemasjien). Om iets na achten waren we weer op de baan, ditmaal naar de oever van Jenny Lake. Daar het bezoekerscentrum bezocht (een wandelstok gekocht) en vervolgens de boot genomen naar de overzijde. De chauffeuse bleek een verveeld jong ding te zijn dat de safety rules en uurregeling kennelijk al duizendmaal had opgerammeld, en had besloten van dit merkwaardige jubileum geen feestgebeuren te maken.
Eenmaal aan de overzijde vertrokken we op dagtocht de bergen in: doorheen Cascade Canyon naar boven, een 300tal meter stijgen naar waar het pad in tweeën splitst. Ook deze wandeling was betoverend mooi, alsof je door een Alpenlandschap liep dat drievoudig vergroot was, en van nagenoeg alle menselijke invloeden ontdaan. Niets dan een slingerend pad van twee voeten breed dat je de canyon door leidde. Ook het weer deed fameus zijn best. Eenmaal op de crossing gekomen, hadden we de meeste toeristen al ver achter ons gelaten. We besloten dat het nog veel te vroeg was om terug te keren en sloegen af naar rechts, een nieuw pad in naar Solitude Lake.

spiegelmeertje in de Cascade Creek


kamperen mag! Mits bepaalde voorzorgen, in ieder geval


De klim begon opnieuw. Onder een boom, gezeten op een stel omgevallen stammen, deden we ons tegoed aan de lunch, waarna we al snel weer op wandel waren. Bomen begonnen te krimpen, en opeens vonden we de eerste sporen van verse sneeuw tussen het struikgewas. Naarmate we verder klommen, werden de plekken sneeuw steeds groter, en uiteindelijk belanden we in een komvormig dal (een fossiel firnbekken) waar overal een laag sneeuw lag van een flinke bergschoen hoog. Overal, behalve in het diepste gedeelte, want daar lag een diepblauw meer te schitteren in de zon, met een rotsig schiereilandje waar wat naaldbomen op stonden. Prachtige locatie! Stel je een dal voor met witgesneeuwde wanden, een stralende zon boven je hoofd en onder je voeten een grijze rotsmassa die uit ijzigblauw water oprijst. Er stond een fris windje, maar in de zon was het best uit te houden in t-shirt (voor Bas was het eventjes zelfs te warm!). Bovendien wist Kristien ons te zeggen dat we vanaf het meer maar liefst 2300 voet (zo'n 800 meter) waren gestegen!

panorama van Lake Solitude. download zeker ook het volleresolutiebeeld, je krijgt het gevoel alsof je zó in het meer kan duiken!


handig toch, die bordjes!


je hoeft écht geen verbeelding te hebben om hier een gletsjer door te zien denderen



De terugweg verliep opnieuw langs hetzelfde pad, maar deze keer met heel ander licht en met je blik op de andere kant gericht, waardoor je toch telkens weer andere dingen ziet. We daalden met een stevig tempo, maar de weg was lang, dus het duurde een hele poos voor we het meer weer bereikten. Daar was de laatste boot allang weer vertrokken, dus moesten we het te voet ronden, wat nog eens een dik uur heeft geduurd. Willy, die we 's ochtends op zijn vraag op een andere trailhead hadden afgezet, stond reeds te wachten bij de wagens. Ietwat gekneusd van de laatste wedloop reden we naar huis, maar niet zonder eerst nog een noodstop te houden voor een bear spotting! En jawel! diep in een rivierdal, verscholen in de schemer, nét zichtbaar voor het menselijke oog maar hopeloos buiten het lichtbereik van camera's (of althans van de mijne, er lopen van die knetteraars rond met een masjien van vijfduust eurosj).

dit is wat je krijgt als je een poging waagt met mijn toestel...


Die avond aten we niet van Daniels kookkunsten, maar besloten we iets op te zoeken in Jackson. We sleepten onze moede knoken uit de wagens en slenterden rond door de felverlichte straten (vol houten huizen, goddank, en geen triest beton!) op zoek naar een restaurantje. We vonden er een dat zowel prijselijk was als voldoende plek had, en aten er een typisch Amerikaans allegaartje van gezond gepresenteerde vettigheid en gigantische cola's met gratis refill (achteraf bleek dat de uitbaatster, een lijvige Spaans sprekende dame, eigenlijk net van plan was geweest te sluiten toen we aankwamen, maar ze bleef niettemin zeer vriendelijk). Een stevig maal en een groepstoeslag (don't ask...) later konden we weer lekker moe en verzadigd terug naar Teton Village, waar het bed wachtte.

0 comments:

Een reactie posten

Een opmerking bij deze post? Laat het me weten!