12 september
De voorbije dagen schreef ik zo nu en dan al 'vroeg opgestaan', maar deze morgen deed alle voorgaande verbleken: om zes uur kropen we - nog lang voor dag en dauw - reeds uit onze tentjes. We ontbeten niet, maar krawietelden meteen in de wagens. Doel was om vandaag aan wildspotting te doen. Kristien had de vorige dag in het bezoekerscentrum een gesprek opgevangen tussen een behulpzame gids en een Duitse toerist, waar werd verteld dat vooral langsheen de weg naar Maligne Lake vaak wild werd gezien, en dan vooral tussen 07:00 en 09:00. Wij dus als fervente beestenkijkers voor het eerste ochtendgloren al uit de veren.
Medicine Lake. Lieve God, wat een machtig visioen is dat! Het heet 'Lake', maar eigenlijk is het dat niet. Het is het eindpunt van Maligne River, hier verdwijnt hij ondergronds om pas kilometers verderop weer boven te komen, bruisend door Maligne Canyon. Bij laag debiet stroomt de rivier hier gewoon als rivier, kronkelend in zijn zanderige bedding... Maar wanneer in de lente en 's zomers de smeltwaters van de bergen stromen, vult het hele, 6 km lange dal zich met water (een beetje zoals een badkuip zich zelfs met open afvoer vult, als de kraan maar ver genoeg open staat).
Bij helder weer kan je zelfs bij hoge waterstand de verdronken meanders van de rivier op de bodem zien schemeren: blauwe glinsteringen in een diepbruine watermassa. Bij zonsopgang, wanneer het water verandert in één gigantische spiegel, zie je dit:
Het werd een geweldig mooie tocht. Niet alleen omdat we inderdaad
allerlei wild zagen (wat op zich al gewoonweg fan-tas-tisch was, zie de
foto's hieronder!), maar ook omdat de nog ontwakende Canadese wouden van
een betoverende schoonheid waren.
De rest van de dag werd gekenmerkt door een beetje heen-en-weerwerk. We keerden terug naar het begin van de weg, voor een wandeling langs Maligne Canyon. We hielden halt aan Sixth Bridge, waar we op de parking een kort openluchtontbijt genoten. Daarop vertrokken beide chauffeurs naar het eind van de wandeling om opnieuw de grote wisseltruc uit te halen. Terwijl we op hen wachtten, kregen we zelfs even bezoek van een eenzame coyote!
De wandeling langs Maligne River was mooi, maar helaas niet memorabel. Erg toeristisch ook.Veel net iets te geënsceneerde viewpoints, massa's mollige inlanders met buggy's en op simpele wandelslofkes. Wij waren intussen wel wat pittigers gewend!
Na deze ontspannende (maar behoorlijk frisse!) wandeling dronken we een warme choco in een lokaal (erg toeristisch) coffee house, waarna we per wagen terug naar het oosten trokken. Onderweg uiteraard weer wildlife dat klaarstond om op ons lijstje afgestreept te worden, deze maal een joekel van een eland!
Van bij de oever van Maligne Lake deden we een ontspannen wandeling naar
Moose Lake. De wandeling op zich was weinig spectaculair; wel kwamen we weer in aanraking met lokale fauna! Deze maal helaas van het minuscule, irritante soort: muggen. Het meertje werd in onze groep dan ook al snel omgedoopt tot Mosquito Lake.
Toen onze beentjes moegewandeld waren, werd het tijd om terug te keren naar de camping. Opnieuw westelijk naar Medicine Lake en verder tot bij de Trans-Canada Highway, en dan zuidelijk naar Jasper. Bij Medicine Lake kwamen we in een file vast te zitten... die werd veroorzaakt door overstekend wild. Dikhoornschapen deze keer, en wel in de vorm van drie prachtige rammen met weelderig gekrulde hoorns! Blijkbaar zijn die beestjes verzot op chroom, want ze probeerden het uit alle macht van de bumpers van wachtende SUVs te likken. Toen we een uurtje later eindelijk op de camping aankwamen, en moe maar voldaan een vuur begonnen aan te steken, hadden we weliswaar een rustige wandeldag, maar een heel gevulde wildspottingdag achter de rug. Nu hadden we er onze buik wel vol van, hoor ik je zeggen? Verre van!
