Leven draait om leren. Neem nu mij! Ik zit op de ICE-trein naar Frankfurt, een halve liter Franziskaner in de hand, op weg naar een vergadering van een paar uur die morgen pas plaatsvindt, maar waar ik vandaag al voor moet vertrekken. Ik zit mooi eersteklas, wat een flinke meevaller is, en de stoeltjes rond me zijn druk bezet. Mijn les van vandaag: borsten horen niet op de trein.
 |
| twee pepermuntjes |
Serieus. Ik heb de gewoonte om op de trein een filmpje te zien. Eerder deze trip is “Solomon Kane” gepasseerd, wat volledig incidentloos is verlopen, en daarna heb ik, op zoek naar iets minder rondslingerend bloed en bovennatuurlijk gejammer, “American Pie – The Book of Love” opgezet. En daar zit het probleem. Heel die film draait immers rond het opgedraaide libido van pubers, het doelpubliek is pubers, en dus tonen ze pubers. Halfnaakte pubers. Met heel pronte naakte borsten en alles erop en eraan. Niet dat ik daarover klaag, mijn oog ziet graag een 18-jarige borst (om een of andere reden gaat het altijd over “senior year”-scholieren, misschien zodat we ons geweten kunnen sussen met de gedachte “deze borst is meerderjarig!”), maar het gemiddelde eersteklas treinpubliek is daar blijkbaar flink op tegen. Stel je dames van middelbare leeftijd voor, die je pruilend en hoofdschuddend aan zitten kijken. Mannen knal middenin hun midlife crisis, met een blik die het midden houdt tussen laatdunkend misprijzen en reine, pure, brandende jaloezie: ik wil ook een borst op mijn schoot! Zelfs als die borst op een computerscherm staat, en bijgevolg niet groter is dan een pepermuntje.
Komaan zeg, waar gaat de wereld heen? Vroeger liepen we allemaal in onze blote flikker, en hoewel borsten ook toen wel de nodige breincapaciteit van de man moeten hebben opgeëist, maakte niemand daar een probleem van. Ja, ik heb zonet een stel borsten zien passeren (ze komen altijd in paren), so what? Zo nu en dan wil een mens eens een beetje terug naar zijn puberjaren; zie het als een uiting van nostalgie. Je kan mijmerend door het raam gaan zitten staren, of zuchtend je verlopen polaroids vanonder het stof halen, of doen zoals ik: een braaf filmpje opzetten dat je terugslingert naar die heerlijke, hevige, ietwat hitsige puberteit. En als er dan een stel pronte borsten voorbij komt wandelen, dan ga ik niet protesteren.
Weet je, ik heb me bedacht. Mijn les van vandaag? Lekker onderuit zitten en genieten van een puberfilm, het mag. En geloof me, die borsten? Die zijn echt maar figurant hoor. Nog een minuutje, en ze zijn weer van het scherm verdwenen. Houdt u dat nog even vol, mevrouw, meneer?