'Pieter, de chef wil je spreken,' klinkt het uit het deurgat.
Ik kijk op, en voel meteen een zekere bezorgdheid opkomen. Onze chef is een aimabele vent, die 's middags altijd lekker met ons mee-eet en er geen moment aan denkt om zich boven ons, voetvolk te plaatsen, maar het is in mijn achtjarige carrière bij vadertje staat nog niet één keer gebeurd dat ik werd opgeroepen.
'Oh,' zeg ik. En ik weet niet meteen iets beters uit te brengen. 'Oh.'
Mijn collega produceert iets van een grijns. 'Geen zorg, je wordt niet op het matje geroepen. Al zal je het misschien toch niet leuk vinden.'
Raadsels! Gruwel en afgrijzen. 'Vertel op!' zeg ik brandend van nieuwsgierigheid.
'Oooh, maar dat is helemaal niet aan mij,' zegt hij tergend, maar zijn daden spreken zijn woorden tegen. Hij stapt mijn kantoortje binnen en dempt zijn stem. 'Het gaat om verschuivende functies binnen de dienst.'
Ik voel de bui al hangen. 'Ik krijg er een job bij.'
'Jep.'
'Van wie?'
'Van mij.'
'Sympathiek hoor,' zeg ik droog.
'Ik help je wel inwerken,' zegt hij vriendelijk. 'Dat is wel het minste dat ik kan doen.'
En zo begon mijn Mexicaanse avontuur. Gek hoe grote dingen soms zo klein beginnen. Mijn chef wist me te vertellen dat mijn collega er een bevoegdheid had bij gekregen, en er dus iets moest wijken... naar mij. Het dossier heette GEO, ofwel Group on Earth Observations. Een wereldwijde organisatie waar een heleboel landen en organisaties lid van zijn, en die als doel heeft het verzamelen en uitwisselen van aardobservatiedata. Geen zorg, ik ga niet in detail. Het is niet mijn bedoeling mijn lezers dood te vervelen!
Waar het om gaat is dat GEO elk jaar een plenaire meeting houdt, telkens op een andere locatie op aarde. België is dan wel lid, maar stuurt gewoonlijk geen gezant naar deze meeting, aangezien lidmaatschap op vrijwillige basis is, en er geen financiële bijdrage wordt gevraagd. Om de zoveel jaar is er ook een Ministeriële Top, en daar wordt de Belgische minister doorgaans vertegenwoordigd door de ambassadeur ter plaatse. Allemaal vrij low-profile dus. De beslissingen en initiatieven van GEO moeten natuurlijk worden bijgehouden, maar dat kan net zo goed vanuit Brussel. En zo is het ook altijd gegaan sinds de stichting van GEO. Alleen...
Fast forward naar 8 oktober: een vergadering met mijn collega, onze chef, en onze grote ruimtevaartbaas. Onderwerp is de formele overdracht van het GEO-dossier naar ondergetekende. Alles gaat vlotjes, niets bijzonders, tot mijn collega opeens zegt: 'ik denk dat het nuttig zou zijn voor Pieter om eens een GEO meeting mee te maken. Om inzicht te krijgen in hoe de dingen er aan toe gaan.'
Ik kijk hem met een ruk aan. Hij vertrekt geen spier, en kijkt met rustige zelfverzekerdheid naar onze twee bazen. Die wisselen een blik, onze chef maakt een gebaar dat hijbipen staat voor het idee, de grote baas zegt: 'ik zie niet in waarom niet.' En opeens is het gebeurd. Zomaar. Door een rustige opmerking van mijn collega ga ik opeens naar... naar...
Wat volgt is een periode vol voorbereidingen. Documenten lezen, brieven versturen, telefoongesprekken, een nota aan onze minister... alles tegelijk, bovenop de gewone job. De meeting is op 11, 12 en 13 november, ik heb dus amper een maand om alles rond te krijgen. Vliegtuig boeken, hotel vastleggen en... hooo maar even. Echt? Ga ik echt naar Mexico City vliegen, vergaderen en weer naar huis?
Ik weiger! En dus vraag ik om de heenvlucht twee dagen te vervroegen - dat kost mijn werk niets. Ik neem twee dagen verlof, leg op eigen kosten een spotgoedkope jeugdherberg vast voor twee nachten, en opeens heb ik er een city trip bij! En zo komt het dat ik vorige week zondag plots om 4:00 's ochtends mijn reistas in de koffer gooide, en me met een kriebel in mijn buik naar de luchthaven haastte. Naast me, aan het stuur, zat mijn lief, die ik verdorie een hele week zou missen. En dat ik dat zou voelen, was nu al duidelijk.
Gemis en opwinding: een dolle cocktail.
Ik kijk naar mijn lief, en vertel haar ongegeneerd hoe graag ik haar zie. En terwijl de auto over de snelweg snort en de oranje straatverlichting zoef-zoef-zoef over ons hoofd suist, hoor ik in de verte al het rammelen en ruisen van maracas.
... benieuwd naar de belevenissen ter plaatse? Ga dan zeker eens een kijkje nemen in het
reisverslag!
